Η εμπειρία του Erasmus δεν είναι εύκολο να περιγραφεί με λίγα λόγια. Γενικά δεν είναι εύκολο να περιγράψει κανείς μία τόσο ξεχωριστή εμπειρία. Όταν πήγα στην Ισπανία (Βαλένθια) δεν είχα συνειδητοποιήσει ότι θα μείνω 6 ολόκληρους μήνες σε άλλη χώρα το κατάλαβα όταν έφτασα εκεί. Διφορούμενα συναισθήματα.

Στην Ελλάδα είχα μάθει να έχω το δικό μου σπίτι. Στην Ισπανία το πρώτο πράγμα που έμαθα ήταν ότι όλοι οι φοιτητές συγκατοικούν, άρα εκτός από σπίτι έπρεπε να διαλέξω και συγκατοίκους. Δεν ήταν εύκολο, αλλά είναι ο πιο εύκολος τρόπος να γνωρίσεις κόσμο από την πρώτη μέρα!

Οι «ερασμίτες» είναι μία ξεχωριστή ομάδα. Το είδα όταν αρχίσαμε να βγαίνουμε όλοι μαζί. Η δική μου παρέα αποτελούνταν κατά βάση από Έλληνες, αλλά κάτι τέτοιο είναι αρκετά σπάνιο να το συναντήσεις σε μία εμπειρία Erasmus. Η αλήθεια είναι ότι όσον αφορά τη διασκέδαση, γιατί φυσικά αυτό ήταν το βασικό για εμάς και όχι τα μαθήματα (κλασσικοί Έλληνες!) η κατάσταση θα χαρακτηριζόταν λίγο πριν τη φάση του ανεξέλεγκτου. Τα μπαράκια και τα club ήταν αρκετά κοντά μεταξύ τους, οπότε κάθε βράδυ γυρνούσαμε σε αρκετά μέχρι το πρωί. Δεν βγαίναμε σε μέρη που σύχναζαν Ισπανοί, κι αυτό γιατί κάθε βράδυ τουλάχιστον 2 μαγαζιά είχαν «ερασμίτικο» πάρτι. Αυτό σήμαινε ότι δε χωράς να περάσεις, πίνεις όσο πάει, χορεύεις όλο το βράδυ, ακούς γύρω σου να μιλάνε γύρω στις 10 διαφορετικές γλώσσες (κατά βάση όμως ιταλικά, και ισπανικά που ειλικρινά Ισπανός δε θα τα καταλάβαινε…), γνωρίζεις πολύ κόσμο που συνήθως τόσους που γνώρισες, την επόμενη τους μισούς δεν τους θυμάσαι και τους ξαναγνωρίζεις με λίγα λόγια ζεις τη νυχτερινή ζωή του Erasmus!

Όσον αφορά τα μαθήματα, εγώ προσωπικά γελούσα με την ψυχή μου όποτε πήγαινα (το οποίο δεν ήταν και πολύ συχνά γιατί αυτό που θα πω δεν ήταν αρκετό για να ξυπνάω 7.30 το πρωί και να πηγαίνω να παρακολουθώ! Έπρεπε να είχα πάρει τα απογευματινά μαθήματα…). Είχα διαλέξει τα μαθήματα σε αγγλική γλώσσα, άκρως λογικό μιας και δε μιλούσα καλά Ισπανικά (το οποίο ναι μεν άλλαξε στην πορεία, αλλά που να το φανταστώ κι εγώ…) και πήγα πρώτη μέρα για μάθημα… Αρκετά ενδιαφέρον οφείλω να ομολογήσω, μιας και προσπαθούσα να μάθω πώς ξεχωρίζεις τις αγγλικές λέξεις όταν βγαίνουν από το στόμα Ισπανού καθηγητή που ξεχνάει συχνά πυκνά να ολοκληρώσει την πρότασή του. Τα μαθήματα στα ισπανοαγγλικά πήγαν αρκετά καλά, αλλά ήταν κουραστικά και τα αραίωσα.

Βέβαια, όσον αφορά το ίδιο το Πανεπιστήμιο και τους καθηγητές, οφείλω να ομολογήσω ότι έμεινα άναυδη. Τα κτήρια ολοκαίνουρια και τεράστια, οι αίθουσες με προηγμένης τεχνολογίας εξοπλισμό, πεντακάθαρα καμία σχέση με τα Πανεπιστήμια όπως τα έχουμε δει στην Ελλάδα (βέβαια να ξεκαθαρίσουμε ότι τα πανεπιστήμια στην Ισπανία είναι όλα ιδιωτικά). Οι καθηγητές είναι πολύ ευγενικοί και πρόθυμοι να βοηθήσουν όσο μπορούν, ειδικά τα παιδιά του Erasmus. Καταλαβαίνουν την ψυχολογία του φοιτητή. Δε σας κρύβω ότι πολλές φορές σκέφτηκα να παρατήσω την Ελλάδα και να μείνω για πάντα εκεί.

Όσον αφορά το κομμάτι που ενδιαφέρει αρκετό κόσμο (οικονομικό), η ζωή στην Ισπανία είναι πολύ πιο φτηνή από την Ελλάδα. Το μόνο που είναι ακριβό είναι τα ενοίκια, και γι’ αυτό ακριβώς όλοι οι φοιτητές συγκατοικούν. Υπάρχουν σπίτια που συγκατοικούν 2 άτομα και σπίτια που συγκατοικούν μέχρι και 8! Ανάλογα με την εμπειρία που θες να ζήσεις πιστεύω ότι επιλέγεις σε πόσο μεγάλο σπίτι θες να μείνεις.

Εγώ συγκατοικούσα με 2 Έλληνες. Ενώ είναι πολύ καλά παιδιά, θεωρώ ότι ήταν ένα από τα στρατηγικά λάθη που έκανα στο Erasmus. Όταν αποφασίσεις να πας στο εξωτερικό για να σπουδάσεις και να ζήσεις μία τόσο ξεχωριστή εμπειρία, καλό είναι να γνωρίσεις και άλλους πολιτισμούς, και ο καλύτερος τρόπος είναι να μένεις με άτομα από άλλες χώρες. Άσε που αυτό βοηθάει να μάθεις και πιο γρήγορα ισπανικά μιας και τα χρησιμοποιείς μέσα στο σπίτι σου. Και αυτά που λέω δεν είναι εικασίες, είναι γεγονότα που τα έζησα από άλλους φίλους μου εκεί.

Η αλήθεια είναι ότι όταν πρωτοπάς, νιώθεις απίστευτα μόνος και δεν ξέρεις τι να κάνεις. Το θέμα όμως είναι ότι όλοι οι ερασμίτες νιώθουν έτσι, κάτι που δεν το συνειδητοποιούν στην αρχή γιατί το μόνο που κάνουν είναι να κλαίγονται για το πόσο μόνοι είναι που δεν έχουν κανέναν. Αυτό κρατάει ένα 24ωρο αν είσαι αποφασισμένος να ζήσεις την ερασμίτικη ζωή όπως σου πρέπει!